Imfhalu

Imfhálú is een oud iers-keltisch woord voor omheining of omwalling, enclosure.
In het oud-ierse gaelic betekende het: mensen die samenleven op een veilige plek. In het huidige gaelic wordt het woord niet meer gebruikt.

In de bloeitijd van het ierse christendom in de vijfde, zesde en zevende eeuw ontstonden grote kloostergemeenschappen in Ierland. Deze waren niet de hiërarchisch geleide gemeenschappen zoals wij kloosters kennen. Een leermeester, een ‘heilige’ in ierse termen, vestigde zich op een plek, bouwde een stenen cel en een kerkje en ieder die lering wilde ontvangen kwam naar die plek. De leerling bouwde zijn cel in de nabijheid van de leermeester, ontving de lering die hij zocht en trok verder naar een andere leermeester als de tijd ervoor rijp was. Zo ontstonden de eerste ‘universiteiten’ van Europa, gemeenschappen van wel tweeduizend studenten.

Het geheel van zo’n gemeenschap waarin zowel het heilige als het praktische leven gedeeld werd, was omgeven door een omheining of omwalling, de imfhálú mainistreach. De ruimte die deze omgaf was in letterlijke en overdrachtelijke zin een ‘space of learning’.

Ik ga vaker terug naar deze beelden en letterlijk naar deze plekken in Ierland. Ze voeden me en de verhalen van deze leer-gemeenschappen inspireren mij in de manier waarop ik werkzaam wil zijn.